خوب، بد، جلف 2؛ نه آن قدر ها خوب و نه آن قدر ها جلف! - وبلاگ تبلت

به گزارش وبلاگ تبلت، فیلم سینمایی خوب، بد، جلف 2: ارتش سری به نویسندگی و کارگردانی پیمان قاسم خانی و تهیه کنندگی محسن چگینی وارد شبکه نمایش خانگی شد.

برای خرید قانونی و دانلود حلال فیلم سینمایی خوب، بد، جلف2 اینجا کلیک کنید

این فیلم که بعد از شروع اکران خوبش با بیماری کرونا و تعطیلی سینما ها روبرو شد و سپس اکرانش را به صورت آنلاین پی گرفت خیلی زود در شبکه نمایش خانگی در دسترس عموم نهاده شد.

سام درخشانی، پژمان جمشیدی، حامد کمیلی، فرهاد آئیش، گوهر خیر اندیش، ستاره پسیانی، مارال فرجاد و علی اوجی گروه بازیگری این فیلم را تشکیل می دهند. امیر توسلی آهنگسازی، میثم مولایی تدوین و حسین جلیلی نیز فیلم برداری این فیلم را عهده دار هستند.

داستان خوب، بد، جلف 2 از جایی شروع می گردد که پژمان جمشیدی و سام درخشانی که اختلافاتی هم با یکدیگر پیدا کردند بعد از مدت ها دوباره سر یک پروژه سینمایی به هم می رسند. پروژه ای با سرمایه گذار، کارگردان و عواملی که ساکن آمریکا هستند.

اما تمام عوامل این فیلم در واقع جاسوسانی هستند که برای عملی کردن برنامه ای موسوم به آرگوی 2 به ایران آمده اند و فیلم سازی در ایران برایشان فقط یک پوشش است. هدف اصلی آن ها ربودن محموله کیک زردی است که از اصفهان به تهران منتقل می گردد.

اما پروژه آرگوی 2 موانع زیادی بر سر راهش دارد که مهمترینش بلاهت سوپر استار های کودن آن است. پژمان و سام با حماقت هایشان قوی ترین و جدی ترین ایجنت سازمان جاسوسی آمریکا کلافه می نمایند و مثل دو وزنه سنگین به دوش او افتاده اند. در این شرایط پای سارق دیگری هم به سفره کیک زرد ایران باز می گردد: طالبان.

طالبان پا به نقشه آرگوی 2 می گذارد و محموله مورد نظر آمریکایی ها را می سارقد. حالا گروه فیلم سازی ارتش سری به همراهی دو سوپر استار کم هوششان باید محموله را از طالبان بربایند...

خوب بد جلف 2 پر قدرت و به خوبی شروع می گردد. سکانس های ابتدایی از ورود پژمان و سام تا مذاکره کردن و قرارداد بستن هایشان به خوبی ایده پردازی، کارگردانی و اجرا شده اند. بخش زیادی از بار کمدی فیلم بر دوش کشمکش ها و کل کل های سام و پژمان است. زوجی که وراجی ها و ور رفتن هایشان با یکدیگر هنوز توی ذوق نمی زند و هر آن چه بینشان می گذرد ناشی از شخصیت هایی است که برایشان طراحی شده است نه گیر دادن های لوس به هم و شوخی های دم دستی معمول بین زوج های کمدی فیلم های ایرانی که این روز ها تعدادشان کم هم نیست.

فیلم نامه حساب شده و جذاب خوب، بد، جلف 2، اما تنها تا رسیدن به یک سوم انتهای اش پیش می رود و از آن جا به بعد لنگ می زند و ارتباط مخاطب را با خودش قطع می نماید. البته که در همان یک سوم انتهای هم صحنه های خنده دار زیادی وجود دارد، حمام آفتاب دریافت نیرو های طالبان و جنگی که با کات گفتن سام متوقف می گردد و...، اما این که دو کله پوک داستان که شخصیت های اصلی فیلم هستند در تمام فیلم در موقعیتی بیگانه با خودشان نهاده شده اند، اما تاثیری در سیر وقایع ندارند تا حدی ضعف فیلمنامه محسوب می گردد.

پژمان و سام با وجود خنگ بودنشان فقط روی اعصاب فربد راه می فرایند و نقشه آرگوی 2 را با چالشی جدی روبرو نمی نمایند. حتی منحرف شدن راستا نقشه دکتر و فربد به خاطر سهل انگاری های سام و پژمان نیست بلکه نیرویی خارجی که طالبان باشد آن ها را به جایی دیگر می کشاند.

پیوند سام و پژمان هم با این گروه جاسوسی خیلی عمیق نیست. در واقع عاملی که فربد و دکتر مجبورند دیوانگی های این دو را تحمل نمایند به خوبی برجسته نشده است. با متزلزل بودن این پیوند است که مخاطب در دقایق انتهای فیلم که صحنه های زد و خورد و تیر اندازی هم کمی بیش از حد شده است با خودش نحوه ورود سام و پژمان را به این مهلکه مرور می نماید و منطقی کمدی هم نمی رسد.

خوب، بد، جلف 2 پر است از شوخی هایی با عوامل مختلف سینما که با دست انداختن دو شخصیت اصلی اش به بدنه و جامعه سینمایی کشور انتقاداتی را هم وارد می نماید. همچنین تعداد شوخی هایی که به شوخی های جنسی موسوم هستند هم در فیلم کم نیستند. از رابطه سام با مژده (محدثه) تا شوخی های بیسکوئیتی و ...، اما این شوخی ها فقط از نگاه ایرادگیر عده ای مبتزل به نظر خواهد رسید. شوخی های این چنینی نوع مهمی از طنز پردازی هستند که ما به دلیل محدودیت هایمان در آثار کمدی از آن ها بی بهره ایم. شمار معدودی هم که به زعم خودشان خرق عادت می نمایند و از این شوخی ها بهره می برند معمولا از سخیف ترین و مبتزل ترین و دم دستی ترینشان استفاده می نمایند که نتیجه ای هم جز پس زدن مخاطب ندارد.

اما شوخی های پیمان قاسم خانی بدین شکل نیست. این شوخی ها خلاقانه، فکر شده و بامزه هستند و به هیچ عنوان نمی توانند مصداقی برای ابتذال قرار گیرند.

کمدی خوب، بد، جلف 2: ارتش سری خوب شروع می گردد مخاطب را با خود به خوبی همراه می نماید، اما انتها بندی فیلم که همه چیز را به ساخته شدن قسمت بعدی فیلم ارجاع می دهد بیشتر بینندگان را شوکه و ناراحت می نماید. نداشتن انتها بندی خوب عظیم ترین مشکل این فیلم است که سبب می گردد حتی زحمت بسیاری از صحنه های خوب فیلم نیز به باد برود.

اما در انتها و درباره بازی ریحانه پارسا. در دوران جشنواره پیمان قاسم خانی درباره وی گفته بود که اگر خل بازی های معمولش را کنار بگذارد می تواند آینده خوبی در بازیگری داشته باشد، اما پر واضح است که این شخص هیچ چیزی جز همان خل بازی های معمول ندارد. هیچ چیزی جز حاشیه و هیچ چیزی به جز مطرح شدن به هر قیمتی.

درباره نحوه ورود او به این عرصه نمی توان چیز زیادی گفت. یا در واقع بهتر است که گفته نگردد. اما در باره تداوم حضورش می توان. امثال پیمان قاسم خانی و محسن چگینی واقعا نسبت به انتخابشان باید مسئول باشند. دامن زدن به حضور چنین نابازیگر بی استعدادی توهین و اجحاف در حق همه بازیگران سینما است. بسیار جای تعجب دارد که کسی، چون قاسم خانی با این همه اعتبار و ایده چه احتیاجی به چنین بازیگری در فیلمش دارد. بازیگری که به وضوح بد و بی استعداد است. با حضور امثال پارسا صف طولانی بازیگران جوان و با استعداد و با سواد روز به روز افسرده تر می شوند و جامعه هنری ایران از حضور بی سوادان خودنما مملو می گردد...